DEPREMDE DÖRT GÜN

Şimdi
Kepçeler çalışacak 
Molozları kaldıracak. 
Dört gündür kepçeyle betonla sıkışıyor bedenim. Parçalanıyorum her dakika, her saat. 
Sevindiğim mucize anlar oluyor. Minnet duyuyorum tünel açan o saygı değer, yardım sever gönüllülere, görevlilere. 
Bazen çocuk oluyorum betonlar arasında, 
karanlıkta incecik atlet ve alt pijama oluyor üzerimde, üşüyorum. 
Karanlık bir tünelin içinde sıkışmışım titriyor elim, ayağım. Korku sarıyor içimi, o an kopuyor film. 
Ezilmiş izleyen oluyorum. 
Tekrar kurtarılmaya çalışılan noktada hapis kalan ben oluyorum, 
açıldığında önüm ışık görüyorum. 
Dört gündür her insan gibi, her gün ben de ölümü yaşama işkencesi çekiyorum.
Bazen izleyen oluyorum, kurtarılanlara sevinirken göz yaşlarımı siliyorum. 
Organizasyonsuzluğa kızanlarla kızıyorum. 
Yardıma koşanlarla koşuyorum. Yolda trafikte bekleyenle bekliyorum. 
Zincirle kaldırılan betonlar çarpıyor bedenime, 
biraz daha dikkat istiyorum, titizlikle. 
Öldüm öldüm dirildim, dört günde.