Hangi yanından baksam, hangi yanını öne çeksem, biliyorum ki fayda etmiyor, etmeyecek.
Olmayan vicdanlara seslensem, fayda etmeyecek.
Bir umut desem, artık o da yok. Toplumun bu kadar duyarsız olması insanın özelliği mi?
Yoksa süreç içinde kazandırılan bir vasıfsızlık mı?
Araştırmak gerekiyor…
Gözümüzün önünde katliamlar yapılıyor, canlı canlı seyrediyoruz adı SAVAŞ.
Evler, Binalar, Hastaneler vuruluyor, çocuklar öldürülüyor.
Yaralı çocuklar acılar içinde ağlıyor, kıvranıyor.
Çok şahit oluşumuzdan olsa gerek. Artık alıştık galiba diyeceğim, insanlığımızdan utanarak.
Hangisi gerçek, hangisi değil , kan kokan dizilerden ayıramaz olduk.
Savaştan nemalanan ülkeler, kimi tavırsız, kimi etkisiz.
Savaşanların! Diğer ülkeleri dinlemediği, hiç sayıldıkları bir dönemi yaşıyoruz.
Buna rağmen haberlerden edindiğimiz bilgilere göre, mağdur edeni besliyoruz.
“Hem nalına, hem mıhına vuruyoruz.”
Bazen sokaklarda protestolar yapılıyor.
Tek gözü açık, tek gözü kapalı, gönül gözleri kör olmuş, yığınlar suskun. Kurbanlık koyunlar gibi yemleri önünde.
Eğmiş kafasını gözleri yeminde. Kasabın bıçak sesine uyanır sadece
Farketmez sıranın kendisine geleceğine.
Aklı yemde.
Toplum olarak geldiğimiz nokta bu
Sonra vah vahlar, günah çıkarmalar,
Arındığına inanmalar, vicdan yaparmış gibi tavırlar.
Geldiğimiz nokta, insanlığın tükenmişliğidir.
“Maymunlar Cehennemi” filmi daha iyi yönetiliyor.
